AKADEMİSYEN OLMAK

Diyebilirsiniz ki eskiler her daim bir şeyler söylerler. Eskiler mesela edeplerinden “kapıyı kapat!” demezlermiş, diyemezlermiş. Yaradan “kimsenin kapısını kapatmasın” diye düşünürlermiş. Ya da illa kapatmaları gerekiyorsa, “kapıyı sırla” derlemiş. Yani kapının kapanmadan yavaşça örtülmesi salık verirlermiş. Kapıdan çıkıp giderken, arkasını dönmeyi ayıp ihsan ederlermiş. O nedenle geri geri çıkmak edepten imiş.

Dervişhanelerde kapı eşiğindeki misafirlere ait ayakkabılar, dışarıya doğru değil, içeriye doğru çevrilirmiş. “Git bir daha gelme!” demek için değil “Gitsen de ayağının yönü buraya dönük olsa” demek için yaparlarmış. Yürürken yere yavaşça basılması icap edermiş; öyle ki kişiler yerdeki haşerata basmamaya özen gösterirlermiş. “Karınca Basmaz Efendi”, işte böyle bir Âdemoğluymuş. Canlı cansız her şeyin nurani bir hatırı varmış. Sanırım, eskiler bizim insan olduğumuzu düşünürlermiş!

Aynı eskiler, “lambayı söndür” de demezlermiş. Yaradan, “kimsenin ışığını söndürmesin” diye düşünürlermiş. Onun yerine “lambayı dinlerdir” derlermiş. Onlara göre bir nur olan lamba yakılmaz, uyandırılırmış. Uyuyan bir kişiyi de uyandırmazlarmış, sarsmazlarmış, ismiyle bile onu çağırmazlarmış. Onun yerine “Agâh ol, eren ol” derlermiş.

Hanımlar beylerine “Efendi” derlermiş, insanlar birbirine “siz” derlermiş. Bakmayın şimdi kulağınızı tırmaladığına; kadınlar, erkeklerine “koca”, erkekler kadınlarına “karı” derlemiş. “Koca” bilge demekmiş, yüce demekmiş. Koca demek, dağ demekmiş. Dağların yücesine kar yağar diye kadına da “kocanın karı” derlermiş. Ve ne kadar yüce olursa olsun, üstünde kar olmayan dağ eksik olduğundandır, kadın eskiden “karı”ymış. Aslında gördüğünüz üzere kelimelerin ruhu varmış.

Oysaki durun bugün etrafınıza bakın;

Evet, durun bakın; bir dünya iniyor çatımıza,

Nurları sönüyor gök kubbemizin,

Fakat biliriz ki, ebedi mükâfat varsa ahirde, dünya işlerine takılmak fani zihnidir,

Eskiden ulema ehli ölürken bile özür dilermiş, verecek daha çok şeyi varken,

Şimdi dünyagâhımız böyledir deyip geçebiliriz. Neticesinde bugün zalimler zorbaları yüceltiyor; hırsızlar, ayakbazlara özeniyor; riyakârlar, tamahkârları büyütüyor. Maazallah, dindarlar, samimileri kirletiyor; pişanîdârlar, payedârları gölgeliyor, mahlûklar, garipleri iç ediyor. Oysa biliyoruz ki, bunların hiç mi hiç ehemmiyeti yok. Varsın, ölümlü dünya şen şakrak dönsün, sen mahkeme-i kübra’da mülke kavuşmayı hayal eyle. Hem düşünsene, hayat dediğin sadece birkaç hatıra değil mi?

Bu fasılada dünyaya bin bir tür kötülük sirayet etse bile ben ulema olup keremi arzu ediyorum. Yazıyorum, araştırıyorum, çalışıyorum, ömrümü hakkıyla ait hissettiğim   “akademisyen” sıfatıyla yaşamayı tercih ediyorum.

BİLİM İNSANI OLMAK

İçinde bulunduğu oda ya da ne olduğunu bilmediği yerin duvar olduğunu düşündüğü yüzeyine baktı. Kendisinin bile çok zor gördüğü; işte o görünmez gibi olan sözlerden birini hayal meyal okudu: “VisibiliaExInvisibilibus…”Gördüğümüz ve dokunduğumuz her şey görünmeyenden kaynaklanır. Onu umut etmelisin. Umut edilmeyeni umut etmezsen, onu bulamazsın. Çünkü ne bir iz vardır ne de bir yol.

Doğru yol ise her daim insanın kendisindedir.

Biz doğru yolu nasıl buluruz sorusunun cevabı ise bilimde, sezgisellikte, ahlak ve erdemde… Biz böyle düşünüyoruz. Hele ki böylesi bir nüfusla… Eğer bugün de kozmik ve insansal kökenlerimizi araştırıp sorguluyorsak, bunu o köklerden daha iyi sıyrılıp yükselmek için yapıyoruz. Tedrici tekâmül dediğimiz, yavaş yavaş fakat sürekli gelişim ile bir üst aşamaya doğru yolculuğumuz sürüyor.

İngilizcede bir söz vardır, çokça kullanırım: “Knowledge comes but wisdomlingers”. Çevirisi şunu der: ‘Bilgi koşarak gelir fakat aklı hikmet emekleyerek gelir’ diye çevirebiliriz.

Her ne kadar New Age akımı ile bazı kişisel gelişim öğretileri bazı kavramların değerini düşürse bile “ruh-zihin-beden” bütünlüğü amaç olmalıdır. Bilim buna yardımcı olabilir. Geçmiş zamanların bilgeleri de bunu yapmış. Gazali, Farabi, İbn-i Haldun ve hatta pek çok Antik Yunan bilgini de sezgisellik, akl-ı hikmet ile bilimselliği birleştiren isimlerdi. Dünyayı yükselten şeyler oldu bu yaklaşım.

Sanılanın aksine bilim Tanrıyı ve dinleri dışlamıyor. Bilim dogmatik değildir. Büyük patlamadan önce ne vardı, niye patlama oldu buna bakar. Her ne kadar bunların cevabını şu an veremese bile bilim, gerçeklerin her zaman bilinenden daha karmaşık olduğunun bilir. Bilim, Tanrının varlığını ya da yokluğunu kanıtlayamaz. Böyle bir derdi de yoktur. Bilimin ilgi alanında yalnızca görülebilen ve algılanabilen olgular vardır. Kalan ise; insan aklının sezgisine, inancına ilişkindir. İnsan onu kendi aklında, gönlünde istediği pozisyona yerleştirecektir. Onu adlandırdığımız şekliyle Yaradan gönlümüzdeki yerini koruyabilir.

Bizim farkındalığa ihtiyacımız var, çok açık…

Bilmeliyiz ki, evrende her şeyin özü tektir ve aynıdır. Bütün yıldız sistemleri, gezegenler ve yaşam, canlılar ve biz insanlar aynı bütünün birer parçacıklarıyız. Her canlılıkta farklı kombinasyonlar var, lakin özümüzde hiçbir önemli farklılık yok. Buna ilişkin şunu söylüyoruz:

  Tek bir soydan geliyor, kültürel bazda bir evrim yaşıyoruz.

Yazının başında söz ettiğimiz Almanya’daki Max Planck Evrimsel Antropoloji Enstitüsü’nden (MPI) Prof. Jean-JacquesHublin, “İnsanların Afrika’da bir ‘cennet bahçesinden’ hızlıca yayıldığı düşüncesinin doğru olmadığını gördük. Bizim görüşümüz insanların Afrika kıtası çapında zamana yayılan bir evrim geçirdiği yönünde. Eğer bir cennet bahçesinden bahsedeceksek bu bütün Afrika olmalı” diyor. Yani, hepimiz Afrika kökenliyiz, adeta beşikten geldik. Bu bizi kardeş yapmaz mı? Öz bilincimiz bunu niye gerçekleştiremiyor? Farkındalığımız bunu sağlamaz mıydı? Niye bu üstel olmayan seviyeye ulaşamıyoruz?

Hâlbuki şu an ne olması gerekiyorsa o oluyor evrende. Kanadalı astrofizikçi HubertReeves’e soruyorlar:

“Hakikat, Bilinç, Erdem, Doğa, Tanrı ya da Yaradan; bilinçli varlıklar yaratmak isteseydi, bu niyete sahip olsaydı, ne yapardı?”

HubertReeves şöyle cevap veriyor:

“Tam tamına zaten şu ana kadar yapmış olduklarını yapardı.”

Yine “Kelimelerin gücü,” diye mırıldandı. İncil bile öyle başlıyordu: “Önce kelime vardı…” Kelimeler olmadan ise sadece umut vardı. Kelimenin olmadığı zaman başlamıştı. Kelimelerin bittiği zaman da devam etmişti. Bin yıllık koca bir umut. Sonra umut kelimelerin içinde eriyip gidiverdi. Tanıdığı herkes yüzündendi. Onlar kelimeler diye tutturmasaydı, umut hâlâ var olacaktı. ‘Allah’ım bana bir umut,’ diye yalvaracak oldu. Oysaki Tanrı dualarını bize göre değil, kendi yöntemine göre yanıtlıyordu. Bunu bilmez miydi?

Bilirdi. Çok da iyi bilirdi. Ama asıl bilmek istediği şey kendisiydi. Bilmek istedi çünkü bilirdi ki, biriyle aracısız bir ilişki kurabilmek için insanın önce kendiyle ilişki kurabilmesi gerekiyordu. Kendini bilebilmek için ve diğerleri kendini bilsin diye sözler yazmaya başladı. Sadece onu anlayacak yürekler tarafından görülebilecek sözler. Sadece zihinleri sessiz bir gecede düşen çığ kadar masum olanlar tarafından görülebilecek sözler. Diğer herkes için sözler görünmez olmaya devam edecekti. Bu da sözleri görebilenler ve onun arasındaki bir şey olacaktı.

Yazmaya devam etti…

Durmadı söyledi…

Oysaki derler ki, “Yazan insanlar söylediklerinden çok sustuklarında gizlidir.”

O nedenle, bir yazarın ne yazdığını anlamak için söylediklerine değil, sustuklarına bakmak gerekiyordu.

Konuştuğunda aklı, sustuğunda kalbi konuşuyordu.

Kadim bir bilge bir keresinde, “Aklın binlerce gözü, kalbin ise bir tek gözü vardır,” demişti.

Kalp de zaten sükûtu severdi…

Kapalı gözler ise ruhu anlamanın en ışıklı yoluydu.

Gözlerini kapattı…

Her insan zaman zaman hayatla ağır ödeşir diye aklından geçirdi.

Kendisinin de hayatı pek çok zaman soru işaretleriyle doluydu.

O nedenle herhangi bir noktalama işareti onu korkutmazdı.

Soru, ünlem, üç nokta ya da virgül…

Hatta severdi onları.

Soru işaretleriyle kendini sorgulardı. Böylece, kendini tanırdı.

Virgüllerle hayata bir ara verirdi. Böylece, dünyaya ve etrafına bakardı.

Ünlemlerle heyecanlanırdı. Böylece, yaşama sevincini tadardı.

Kesme işaretiyle kendisiyle ilgili sevmediği her şeyleri kestirip atardı.

Noktalarla sorunlara bir son verirdi.

Üç noktayla ise sonrasına bakardı. Bilinmez geleceğin tahmine dayalı hazzıydı bu.

Yazar, tüm bunlar aklından geçerken, “İyi ki noktalama işaretleri var,” diye düşündü. Ne de olsa yazdığı bu kitapta da bir sürü noktalama işareti vardı. Okuyanın kendisine kim olduğunu anlatan noktalama işaretleri; kelimelerle ve cümlelerle çevrilmiş.

Bu nedenle;

Yazmaya devam etti…

Durmadı, söyledi…

Böyle olduğu için içi rahatladı. Yüzünde bir ışık parladı sanki.

Bu hisle birlikte bu sefer zihnini bir Rumisözü ışıldattı:

Bunlar yazarın bir son için zihninden geçen cümleleriydi. Sanırım farklı bir son arayışındaydı. Sonu hep okuyan yazsın istiyordu.

Sizin için son bir cümle olarak da şunu söyledi: “İnsanın kendi gözü ziyadesiyle önemlidir.”

Şimdi kitabın diğer bölümüne geçip, Kendinize İyi Bakın!

Bakalım siz ne göreceksiniz?

İNSAN OLMAK

Aklına ilk insanın adı takıldı. Eloa’ydı ilk insanın ismi. Kendisi unutulmuş bir dilde umut anlamına geliyordu. O, ilk insan olarak yaratılmıştı. Ona akıl verilmişti. Ancak kendisine sonsuz bir yaşam bahşedilmemişti. Tam bunu düşünürken ışıklı kristal parladı. Ölümsüzlük değil ama mutluluğu hissetti. Huzuru duyumsadı. Umutlandı. Umut onda küçüklüğünden beri hep garip bir his uyandırırdı. Tam hatırlayamadı ama sanki iyi bir his değildi. Kanadı kırık kuşu, odun sobasının üzerine düşmüştü. Onun yaşamasını ummuştu, ama olmamıştı. Bu yüzdendi sanırsa.

Okuduğu bir kitaptan bir söz aklına geldi bununla ilgili... Pandora’nın kutusu açılıp, Zeus’un içinde sakladığı bütün kötülükler dünyaya saçıldığı zaman, orada son bir kötülük kaldığından kimsenin haberi olmamıştı: Bu ‘umut etmekti’. O zamandan beri, insanlar yanlışlıkla kutuyu ve içindeki umudu iyi şans olarak yorumladı. Fakat Zeus’un arzusunun, insanların, kendilerini işkenceye teslim etmeleri olduğu unutulmuştu.

Umut etmek kötülüklerin en kötüsüydü, çünkü işkenceyi uzatıyordu… İşin burasına fazla takılmadı. Ne de olsa ‘her yaşamın içinde, ona dâhil her şeyin sebebi yatar’ diye düşündü. Sonuçta aldığı her nefesi fırsat bilmeliydi; insan ot değildi ki yeniden bitsin. Yerinden hafifçe kalktı. Etrafına bakındı. Şimdi karanlık bir mekânda gece tanesini arıyor gibiydi, üstelik gece bile değilken. Bir de gece tanesinin ne olduğu bilmiyordu. Bu söz ona görünmez olmuştu. Kafası daha da karıştı. Neyse, ‘Düşünen adam saçmalıklardan korkmamalı,’ dedi kendi kendine.

İnsan olmak doğmakla başlar ama… İnsan olmak yaşamla birlikte olur. Bazen de olmaz ama!

“Her insan doğan, insan olur mu” önemli bir felsefi sorudur aslında. Var olmak, nefes almak, emeklemek, sevmek, cesaret etmek, sevmek, sevilmek, nefret etmek, nefret edilmek, öğrenmek, anlaşılmak, anlatmak, evlenmek, boşanmak, denemek, anne olmak, baba olmak, gülmek, ağlamak… Hepsi insan olmanın tezahürleridir.

İnsanın insan olması, doğuşuyla gelen bir tanımlamadır. Basittir, ördek olarak doğanı, ördek olarak adlandırıyoruz. İlla daha bilimsel tanım isterseniz; Biyolojik olarak anne ve babası insan olandan doğan her canlı ‘insan’dır. İnsanı bir nesne olarak varsaydığımızda, insan olmak vasfı dışında bir anlamı olmayan nesneden bahsediyoruz. Sadece ona hayat hakkı verilmiştir. Kendi seçimi bile değildir. Bir insan dünyaya gediği zaman, bütün insanlığın bir parçasıdır artık. Lakin insanı, yalnızca biyolojik dürtüleri olan bir varlık olarak algılamak, onun bütünlüğünü anlamamak demektir. İnsan, yaşayan, değişen, düşünen, duyan, özgür ve evrensel bir bütünlüktür. İnsanı varoluşuyla değerlendirirsek; değeri, derinlerde bir yerde saklı olan bir şeyden bahsediyoruzdur. Bu değeri ortaya çıkaran insana da ‘insan olabilen’ diyoruz zaten. Olayın ana fikri, insanın yaratılış amacını bilebilen, bilebildiği haliyle yaşayabilen ve bilebildiğini anlatabilen olduğu gerçeğidir.

İnsan olarak hepimiz aslında biriz ve benzer olmamıza rağmen, zekâ, sağlık ve yaratıcı yeteneklerimiz yönünden farklıyızdır. ‘İnsan olan’ diye adlandırdığımız tüm olumsuzluklarından arınabilmiş, gelişmeye yönelik, yetkin insandır. İnsan olabilen, aynı zamanda, varlığını ve yaşamını tüm insanlarla birleştiren ve insanın kendisiyle em-patik olabilendir. Fransız filozof Sartre “İnsan yaptıklarından ibarettir” derken insan olabilmenin değerine vurgu yapıyordu. İnsan olmak, insanın tutumlarını, duygularını, amaçlarını, düşüncelerini, eylemlerini içeren bir süreçtir. Bu süreçte gerçekten ‘insan olan’, kendisini hayata bırakabilir. Umut eder. Kendini bilir. Hoş görme eğilimde olur. Kin ve nefreti hep arkasında bırakır. Burada bahsettiğimiz kendiliğinden gerçekleşen ‘insan olarak doğmak’ değil ‘insan olarak ölebilmektir’. Birisi fıtratı gereği sadece dış görünüşü insana benzeyendir, diğeri tüm gelişmiş nitelikleriyle insan olandır.

Yani sözün özü; İnsan olmadıktan sonra ne olduğunun ne önemi var ki?

ÜRETEN KONUŞMACI OLMAK

İnsanın zayıflığı da gücü de temelde zihnimizdeki bağımlılıklarımızdan ileri gelir. Kendimizden başlayıp, dünyayı yanlış algılamamızdır zayıflıklarımız. Ya da güçlerimiz… İnsanın kişiliğinin zayıf ve güçlü yanlarını bilmesi, kendine benliğini açması gerekir daha güçlü olabilmek için. İnsan kendini tanırsa, hatalı olduğu, bağımlı olduğu her şeyi serbest bırakabilir. Özgür olmaktır bunun karşılığı. Bunun için insanın önce kendisini tanıması gerekir.

Kendini tanıma, tüm insanlarda ortak olan bir süreçtir. Kişide bazen gerilim, bazen heyecan yaratan, fiziksel ve psikolojik içerimleri olan özel bir süreçtir. Süreç, kişinin ben farkındalığı üzerine kurulmuştur. Kişilik, benin tüm anlamlarıdır. Kişinin kendisini oluşturan ben, ilk önce bedenle başlar. Ancak benin bedenden ibaret olduğunu sanmak önemli bir hata olacaktır. Kişiliğin üzerine kurulduğu ben, fiziksel oluşumdan, bedenden çok farklı anlamları olan bir kavramdır.

Özgürlüktür. Sınırsız olmaktır. Benzersiz ve eş­siz olmakken, bu sınırlar içinde diğerleriyle bir küme olmaktır. Zihinsel bir oluşumdur, sınırsız biliştir. Bunun yanında zekâdır, akıldır. Dengede olmaktır. Harekettir. Mutluluktur, coşkudur, heyecandır. Hem var olmaktır hem yok olmaktır. Devinimdir. Sürekli değişmektir. Bazen de klişe davranmaktır, sabit olmaktır. Hatırlanmaktır. Zamandan ve mekândan bağımsız olabilmektir. Güce sahip olabilmektir, enerjidir. Yalnızlıktır, birlikteliktir. Güvenmektir. En önemlisi, beni bilmek benliği bilmektir. Tam ve eşsiz bir farkındalıktır.

Bu farkındalık gelişmezse birey kendi kişiliğinin zayıf, geliştirilmesi gereken ve güçlü tarafları hususlarından bihaber olur. Bu durumda açıkça daha kırılgan bir yaşam süreciyle karşı karşıya kalır. Unutmamak gerekir; insanın kişiliği onun hayatıdır. Yaşam, bir anlamda bir yaşama yolu aramaktan çok insanın kendisini aramasıdır. Çünkü kişilik yaşamın düğüm noktasıdır. Kişi, tüm yaşamı açıkça ken­di kişiliği üzerinden okur. İnsani ilişkilerin temeli de kişilikte bulunabilir. Kişilik varlıktır, kişiliksizlik yoksunluktur. Buradaki karşıtlığı anlatan güzel bir kurmaca vardır:

Kişilik işte bu kurmacadaki kadar değerli bir şeydir. İnsanı diğer her şeyden farklılaştıran özelliği; onun bireyselliğidir. Dünyaya gelen her bir insan eşsizdir. Onun gibisi dünyaya gelmemiştir. Bir daha da gelmeyecektir. O nedenle kişilik tutarlıdır. Tutarlı olan ve kişinin kendisinden kaynaklanan davranış kalıplarıdır. Her durumda aynı netlikte gözlemlenemeyebilir. Kişilik, salt kısıtlı süreçleri içeren ve sürekli olarak değişime maruz kalan bir tepki durumu değildir. Bu nedenle kişiliğin tutarlı olma­sı doğaldır. İnsanların tutumları zamanla değişebilir; fakat kişiliğe bağlı olarak.

  İnsanı dönüştürecek olan şey ise üretmektir. Üretmeyen insan kime ne konuşur ki? Bu hakkı kendinden nasıl bulur ki? O zaman ne diyoruz? İlk önce üretip, sonra kendinizde konuşma cesaretini bulun!

YAZAR OLMAK

Yaşamın temel gerçeği olarak, kelimelerin varlığını ve o kelimelerden sihir yaratma olasılığını görüyordu… Yazmasının aslında tek bir amacı vardı. Görünmeyen sözler yazmak... Görünmeyen, sadece hissedilen... Yazar, yazdığı tüm görünmez sözcükleri, ışıklı kristal camlar içerisinde saklıyordu. Bunlar güçlü sözler olsun istiyordu. Okuyanın zihninde cesaret uyandıran, yaşama sevinci yaratan, esaretten uzak sözler. İnsanların ruhunda yankı yaratsın istiyordu bunlarla. Hem mum olmak istiyordu, hem ışığı yansıtan ayna olmak…

Sonra düşünde bir ateş böceği olduğunu gördüğünü hatırladı. Ama uyandığında, düşünde kendini bir ateş böceği olarak gören bir insan mı, yoksa düşünde kendini insan olarak gören bir ateş böceği mi olduğunu bilemedi. Ne de olsa düş, var olan en gerçek şeydi. Ve benliğimiz gerçek yaşamımızı düşlerde yaratırdı. Bunu düşünmeye daha fırsatı bile olmamıştı ki, zihni köşede duran kumbarasına; ışıklı kristal cama kondu. Böyle olunca da düşündü ama rüyadaki sorusunun cevabını hâlâ alamamıştı. Yoksa sözleri gerçekten bir sihir mi yaratmıştı? Kendi üzerinde… Ya da odada. Ya da bir yerlerde… Bilemedi. Sözlerinin kutsal gönderenden yoksun imgeler olduğunu düşündü.

Yine “Kelimelerin gücü,” diye mırıldandı. İncil bile öyle başlıyordu: “Önce kelime vardı…” Kelimeler olmadan ise sadece umut vardı. Kelimenin olmadığı zaman başlamıştı. Kelimelerin bittiği zaman da devam etmişti. Bin yıllık koca bir umut. Sonra umut kelimelerin içinde eriyip gidiverdi. Tanıdığı herkes yüzündendi. Onlar kelimeler diye tutturmasaydı, umut hâlâ var olacaktı. ‘Allah’ım bana bir umut,’ diye yalvaracak oldu. Oysaki Tanrı dualarını bize göre değil, kendi yöntemine göre yanıtlıyordu. Bunu bilmez miydi?

Bilirdi. Çok da iyi bilirdi. Ama asıl bilmek istediği şey kendisiydi. Bilmek istedi çünkü bilirdi ki, biriyle aracısız bir ilişki kurabilmek için insanın önce kendiyle ilişki kurabilmesi gerekiyordu. Kendini bilebilmek için ve diğerleri kendini bilsin diye sözler yazmaya başladı. Sadece onu anlayacak yürekler tarafından görülebilecek sözler. Sadece zihinleri sessiz bir gecede düşen çığ kadar masum olanlar tarafından görülebilecek sözler. Diğer herkes için sözler görünmez olmaya devam edecekti. Bu da sözleri görebilenler ve onun arasındaki bir şey olacaktı.

Yazmaya devam etti…

Durmadı söyledi…

Oysaki derler ki, “Yazan insanlar söylediklerinden çok sustuklarında gizlidir.”

O nedenle, bir yazarın ne yazdığını anlamak için söylediklerine değil, sustuklarına bakmak gerekiyordu.

Konuştuğunda aklı, sustuğunda kalbi konuşuyordu.

Kadim bir bilge bir keresinde, “Aklın binlerce gözü, kalbin ise bir tek gözü vardır,” demişti.

Kalp de zaten sükûtu severdi…

Kapalı gözler ise ruhu anlamanın en ışıklı yoluydu.

Gözlerini kapattı…

Her insan zaman zaman hayatla ağır ödeşir diye aklından geçirdi.

Kendisinin de hayatı pek çok zaman soru işaretleriyle doluydu.

O nedenle herhangi bir noktalama işareti onu korkutmazdı.

Soru, ünlem, üç nokta ya da virgül…

Hatta severdi onları.

Soru işaretleriyle kendini sorgulardı. Böylece, kendini tanırdı.

Virgüllerle hayata bir ara verirdi. Böylece, dünyaya ve etrafına bakardı.

Ünlemlerle heyecanlanırdı. Böylece, yaşama sevincini tadardı.

Kesme işaretiyle kendisiyle ilgili sevmediği her şeyleri kestirip atardı.

Noktalarla sorunlara bir son verirdi.

Üç noktayla ise sonrasına bakardı. Bilinmez geleceğin tahmine dayalı hazzıydı bu.

Yazar, tüm bunlar aklından geçerken, “İyi ki noktalama işaretleri var,” diye düşündü. Ne de olsa yazdığı bu kitapta da bir sürü noktalama işareti vardı. Okuyanın kendisine kim olduğunu anlatan noktalama işaretleri; kelimelerle ve cümlelerle çevrilmiş.

Bu nedenle;

Yazmaya devam etti…

Durmadı, söyledi…

Böyle olduğu için içi rahatladı. Yüzünde bir ışık parladı sanki.

Bu hisle birlikte bu sefer zihnini bir Rumi sözü ışıldattı:

Bunlar yazarın bir son için zihninden geçen cümleleriydi. Sanırım farklı bir son arayışındaydı. Sonu hep okuyan yazsın istiyordu.

Sizin için son bir cümle olarak da şunu söyledi: “İnsanın kendi gözü ziyadesiyle önemlidir.”

Şimdi kitabın diğer bölümüne geçip, Kendinize İyi Bakın!

Bakalım siz ne göreceksiniz?